Działalność Towarzystwa Pomocy im. Brata Alberta rozpoczęła się od zebrania założycielskiego w dniu 16 kwietnia 1989 roku. Zebranie zwołał ks. prał. Bronisław Żołnierczyk, zapraszając na nie dr Wandę Kozaczyńską – przewodniczącą ZG Towarzystwa Pomocy z Wrocławia. W wyniku wyborów w głosowaniu wybrano prezesa koła Edwarda Bańkowskiego, wiceprezesi to Jan Dzik i Jadwiga Mikołajczyk, Wanda Perun, skarbnikiem została Irena Muzyczak, sekretarzem – Wanda Perun.
W dniu założycielskiego zebrania przedstawiciele Koła udali się do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek z propozycją założenia kuchni dla najbiedniejszych mieszkańców Przemyśla i jednocześnie zaproponowali pełnienie dyżurów przy wydawaniu posiłków. W kuchni tej od początku jej istnienia (t. 15 września 1989 r.)przy ul. Poniatowskiego 33 wydaje się codziennie około 250 darmowych obiadów. Ponadto z okazji Wielkanocy, Dnia Dziecka, św. Mikołaja i Bożego Narodzenia w kuchni przygotowuje się paczki żywnościowe dla biednych rodzin i ich dzieci.
Początki działalności były bardzo trudne, Towarzystwo nie miało lokalu na siedzibę biura, członkowie Koła spotykali się w różnych miejscach, wszelkie prace i dokumentacja prowadzona była w mieszkaniach prywatnych. Pomimo usilnych starań Koło nie otrzymało żadnego lokalu na założenie Schroniska dla bezdomnych, a to przecież było głównym celem prac i starań Towarzystwa.
Z pomocą przyszła parafia Kazanów, oddając w dzierżawę stary, zniszczony dom, w którym znalazło schronienie 7 bezdomnych. Schronisko na Kazanowie funkcjonowało przez rok (1989-1990). Sytuacja uległa zmianie, gdy 27 listopada 1990 r. Urząd Wojewódzki w Przemyślu decyzją Wojewody Przemyskiego oddał w użytkowanie, na potrzeby Schroniska, wymagające remontu, stare, zdewastowane baraki. Natychmiast przystąpiono do remontu jednego baraku, a fundusze na ten cel Koło otrzymało z Zarządu Głównego. Zamieszkało tam trzech podopiecznych, którzy przeszli z tymczasowego Schroniska na Kazanowie.
Na wiosnę 1991 r. przystąpiono do kapitalnego remontu baraku, który ukończono w jesieni. Pierwsi podopieczni zamieszkali już w październiku tegoż roku. Uroczyste otwarcie Schroniska nastąpiło 9 listopada 1991 r. W przygotowanie te uroczystości włączyli się nie tylko członkowie Koła, ale i zakłady pracy. Uroczystość rozpoczęto koncelebrowaną Mszą św., które przewodniczył ksiądz biskup Bolesław Taborski w kościele Braci Albertynów. W nowo otwartym Schronisku zamieszkało 25 mężczyzn.
W latach 1991-1994 przeprowadzono remonty dwóch następnych baraków, tak iż liczba miejsc dla bezdomnych wzrosła do 75. Powiększono kaplicę i jadalnię. Urządzono ambulatorium i biura, zakupiono magiel, postawiono garaż na samochód dostawczy marki „Nysa”, który otrzymało Koło od Zarządu Głównego. Na terenie przylegającym do baraków założono ogród, z którego korzysta na bieżąco kuchnia Schroniska i przygotowuje posiłki i przetwory na zimę.
W dniu 12 listopada 1994 r. Towarzystwo Pomocy im. Brata Alberta w Przemyślu i mieszkańcy schroniska przeżywali niezwykle podniosłą uroczystość z okazji piątej rocznicy – swego Patrona oraz piątej rocznicy działalności Towarzystwa na terenie Przemyśla. Uroczystość tę poprzedziła dziewięciodniowa nowenna do św. Brata Alberta, która była włączona w codzienną Mszę św. odprawianą w kaplicy własnej schroniska przez ks. Bronisława Żołnierczyka i ks. Fryderyka Michalskiego z parafii Brata Alberta. W nowennie uczestniczyli wszyscy podopieczni i kierownictwo Schroniska. Okres 9-dniowej nowenny był czasem wytężonej pracy nad duchową formacją mieszkańców. Na zakończenie nowenny koncelebrowaną Mszę św. sprawowali: ksiądz prałat Stanisław Zarych, ksiądz prałat Bronisław Żołnierczyk, założyciel koła i ks. prałat Fryderyk Michalski.
Głównym celem wskazanych działań i uroczystości jest praca wychowawcza, a przede wszystkim kształtowanie więzi osobowych między podopiecznymi, rozwijanie uczuć religijnych, kształtowanie po- staw utrwalających tradycje narodowe, wzrost po czucia bezpieczeństwa i przynależności do wspólnoty, prostowanie zwichrowanych osobowości, kształtowanie życzliwych postaw do współbraci i do społeczeństwa. Dzięki wzrostowi poczucia własnej wartości i przydatności do życia widzi się pozytywne zmiany w osobowości podopiecznych. Rzecz jasna, że dotyczy pewnej grupy osób, ale przykład jednych wpływa budująco na pozostałych.
Reasumując informację o Schronisku św. Brata Alberta w Przemyślu, trzeba stwierdzić, że placówka ta funkcjonuje bardzo dobrze. Pracę na co dzień prowadzi sześciu młodych opiekunów, z których jeden pełni funkcję kierownika. Ich praca jest tak ukierunkowana, aby w pełni był przestrzegany regulamin. Schronisko przemyskie w pierwszym okresie organizacji nie miało żadnego zaplecza materialnego. To, co zostało dokonane, sprawiła głównie silna wola i upór małej grupy społeczników – ludzi, którzy powołali do istnienia Towarzystwo Pomocy im. Brata Alberta, poczynając od grona 25 osób, już na wiosnę 1991 r. stanowili grono 118 członków i ciągle wzrastają w liczbę. Szczególnie zapisał się dla Towarzystwa ksiądz prałat Bronisław Żołnierczyk, który był i jest duszą i opiekunem Koła Przemyskiego.
Autor: J. Łobos, Święty Brat Albert i jego dzieła, Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana„, Przemyśl 2017, s. 71-74.